Do you hear the people sing?

Hallo overzeese mensen!

Zoals altijd gebeurt, worden de verslagen beduidend minder frequent als de stage vordert. Komt deels omdat (en deze komt direct uit een recente blog van een andere student die in het buitenland zit) alles 'gewoon' wordt. Het nieuwe is er af en het lijkt alsof het allemaal wat minder speciaal is om te vertellen. Want ja, eigenlijk doe ik elke dag hetzelfde toch?

Neemt niet weg dat ik inmiddels een half jaar in Cambridge zit en er nog steeds van geniet. Ik heb mijn plek in het lab gevonden (wat niet zo moeilijk is, want zo veel plek is er niet in die kleine ruimte) en daar ben ik dan ook het grootste deel van de tijd te vinden.

De korfbaltraining begint al bijna normaal te worden (ooit word ik hier uhm, minder slecht, in) en ik hoef ondertussen niet meer te zoeken naar het paard waar ik op ingedeeld ben (want soms delen we onszelf gewoon in). Wonderlijk hoe snel je aan een totaal andere situatie kunt wennen.

Maar er zijn natuurlijk ook een hoop bijzondere dingen gebeurd. Zo is Charlie een weekendje langs geweest, niet eens zo lang geleden maar we stonden dat weekend nog volop in de sneeuw. Niet heel veel gezien, want daar was het veels te koud voor.

Daarna kwam de Duvelclub langs, wederom een ijzig koud weekend dus hebben we de Saboteur in ons naar boven laten komen om het onder de grond te zoeken (in mijn geval waren dat vooral diamanten). En als je daar helemaal niets van snapt, raad ik je van harte aan om het gelijknamige spel maar eens op te zoeken. Natuurlijk is dit allemaal gepaard gegaan met het nuttigen van de nodige Duveltjes.

Verder ben ik een keer naar Ely gewandeld, wat een aardig stukje richting het platte Noorden is. Net of je door Nederland wandelt, maar dan met een uitzicht zonder overal huizen. Met als beloning dat je de laatste 5 mijl de indrukwekkende kathedraal van Ely al kunt zien liggen. Terug ben ik mooi met de trein gegaan.

Daarna heb ik een lang gekoesterde droom in vervulling laten gaan; te paard de renbaan op. Samen met nog iemand van onze riding club hebben we met hulp van onze instructrice 2 paarden in de trailer geladen en zijn richting Waresley Park gegaan. Een typisch Engels paardenlandgoed, met groene heuvels bezaaid met (belachelijk grote) crosscountry hindernissen, een 'hill gallop track' en een heuse renbaan mét van die witte hekjes aan de buitenkant. Wij hadden de twee banen afgehuurd en hebben eerst de vlakke renbaan geprobeerd, om daarna op de hill track eens te kijken hoe hard je zo'n heuvel nu echt op kunt (waarbij mijn paard duidelijk de winners-mentaliteit in zichzelf vond). Dat was fantastisch, heel erg leuk om eens een keer voluit op zo'n baan te kunnen gaan. Toch weer wat anders dan de Nederlandse stranden waar je altijd een oog open moet houden voor zwerfvuil en onverwachte kuilen.

Op de terugweg van de paarden zijn we een keer een das tegengekomen; het Engelse platteland blijft interessant. Dat zal straks weer wennen worden in dichtbevolkt Nederland, waar zelfs de stukjes 'natuur' in het weekend akelig druk zijn. Geef mij dan maar zo'n wandelpad waar je gerust 4 uur kunt wandelen zonder een ziel tegen te komen. Al is dat dan wel weer jammer als je toe bent aan een ijsje, zeker als de enige pub die je onderweg tegenkomt aan de andere zijde van de rivier blijkt te zijn. En er in de verste verte geen brug te bekennen is.

Sinds gisteren ben ik weer een jaartje ouder, dus dat moest gevierd worden. Ik ben weer een dag Londen in gegaan. 's Morgens maar eens die wacht zien wisselen bij Buckingham, waar ik persoonlijk de aantallen toeschouwers indrukwekkender vond dan de wacht zelf. En de politiepaarden waren ook erg mooi :)
Daarna een leuke koets uitgezocht bij de Royal Mews (die gouden is wel wat...), om vervolgens wat verder op de geschiedenis van de medische wetenschap in te gaan door de Wellcome Collection te bezoeken.

Maar eigenlijk was ik daarvoor allemaal niet naar Londen gekomen, ik had een kaartje bemachtigd voor de avondvoorstelling van Les Miserables! (de echte, niet de film..) Dat was absoluut adembenemend, met name de muziek was fenomenaal. Ik heb van elke minuut van het stuk genoten, absoluut de moeite waard. Een mooi verjaardagskado voor mezelf.
Toen ik thuis kwam vond ik nog een kado; een enorme bos bloemen van Kenny. Toch knap hoe die jongen bloemen in mijn huis heeft gekregen vanuit Nederland ;) en per post is weer een heus overlevings-pakket gearriveerd dus ik moet haasten al die snoep de komende maand nog op te krijgen.

Nu ik geproefd heb van West End, kan ik het natuurlijk niet laten nog een keer te gaan. Dus staat de volgende op de planning: The Lion King. Die heb ik in 2004 in Nederland gezien, tijd om het geheugen eens op te frissen.

Dat gaat een welkome afwisseling zijn de komende tijd; ik ga namelijk de laatste maand van mijn stage in. En dat betekent dat het druk wordt. Natuurlijk had ik me voorgenomen de laatste maand te schrijven, maar natuurlijk zijn mijn experimenten het daar niet mee eens. Zoveel te doen, zo veel interessants nog uit te zoeken. Met andere woorden; multitasken it is. Al komt dat vast allemaal wel goed, uiteindelijk dan. Het ticket terug is al geboekt dus het zal wel moeten.
Er zullen nog vele blogs volgen die laatste maand. Schrijf-ontwijkend gedrag noemen we het ook wel. Of tenminste, iets-anders-schrijf-ontwijkend dan.

Groeten uit een net-iets-te-koud Cambridge!